Herstel rijkere eikenbossen

Probleemstelling

Het is steeds duidelijker dat ook op de rijkere groeiplaatsen met habitattype Beuken-eikenbossen met hulst sterke effecten van stikstofdepositie optreden. Er is sprake van verzuring en ophoping van stikstof, met gevolgen voor natuurwaarden. Deels betreft dit oude bosgroeiplaatsen met eik waarin ook oud-bosplanten als dalkruid en bosanemoon voorkomen. Er is hier van oorsprong meer buffering aanwezig en het systeem functioneert anders dan in de arme eikenbossen. Te verwachten is dat de systemen op meer lemige bodems makkelijker terug kunnen veren als ze onder de druk van jarenlange grote overmaat aan stikstofdepositie uit kunnen komen. Hoe dit te bewerkstelligen zonder langdurige nadelige effecten op het ecosysteem is echter onduidelijk. Aan de ene kant moet de opgehoopte stikstof (veelal in de organisch laag) uit het systeem verwijderd worden, maar aan de andere kant moet de verzuring en onbalans in voedingselementen verminderd worden. En verder moeten de waarden gekoppeld aan oude bosbodems niet verloren gaan. Het is dus van belang dat er een strategie ontwikkeld wordt die hier perspectief gaat bieden.

Om straks, als de depositie voldoende is gedaald, het herstel van deze bossen op te kunnen pakken, is onderzoek nodig naar wat dan de beste opties zijn en waarbij de bodemfauna en karakteristieke vegetatie op oude bosgroeiplaatsen niet verloren mogen gaan. Het doel van dit onderzoek is om een strategie te ontwikkelen, waarbij een combinatie van maatregelen op noodzakelijke punten herstel kunnen bewerkstelligen, terwijl ze de minste negatieve impact op bestaande natuurwaarden hebben.