Zeekleipolders
Zeekleipolders vormen een uitgestrekt, grootschalig, vlak en open landschap dat is ontstaan door inpoldering van zeekleiafzettingen. Dit landschapstype is te vinden in het Noordelijk en Zuidwestelijk zeekleigebied en in de droogmakerijen in Noord- en Zuid-Holland.
Vanaf de Middeleeuwen hebben mensen de zeekleiafzettingen van Zeeland tot Groningen in cultuur gebracht door deze te bedijken en het waterpeil te reguleren. Het droogleggen van de binnenmeren in Noord- en Zuid-Holland vond vooral plaats in de 17e eeuw. De bodems bestaan uit dikke lagen klei, opgebouwd met de kleinste en lichtste slibdeeltjes en vaak kalkrijk. De bodem is zeer vruchtbaar, maar is door een dichte structuur erg compact. De kleigrond houdt water goed vast maar kan, als deze verzadigd raakt, ook dichtslaan, waardoor er veel water op het land blijft staan. Bij droogte verandert de bovengrond in een harde korst. In zeekleipolders vindt grootschalige akkerbouw plaats op grote kavels. Houtige elementen zijn schaars. De belangrijkste gewassen zijn (consumptie-, poot- en zetmeel-)aardappelen, suikerbieten, granen, uien, koolzaad, vlas, peulvruchten en bloembollen.
